La via delle Bocchette del Brenta

      Reacties uitgeschakeld voor La via delle Bocchette del Brenta

Een tocht van hut naar hut over de adembenemende klettersteigen van de Brentaler Dolomieten.

Jori en Marcel onder de Cima del Grosté

Jori en Marcel onder de Cima del Grosté

Via delle Bocchette
Als je een combinatie wilt van: én spectaculaire klettersteigen, én een meerdaagse tocht van hut naar hut, én een werkelijk prachtig Dolomietengebied boven de 2000 meter, dan moet je naar de Brentaler Dolomieten in Italië. De tochten over en om de Via delle Bocchette zijn spectaculair, pittig en soms heel luchtig. Je kunt er, in vier tot zeven dagen, een rondje maken van hut naar hut. Aanbevolen!

Grosté
“Het is altijd hetzelfde liedje in het weekend. De hutten zitten op zaterdagavond propvol. We kunnen niet reserveren.”, vertel ik Marcel en Jori.
Het is vrijdag en we staan onder aan de kabelbaan del Grosté bij Madonna di Campiglio. We hebben net een actuele lijst met telefoonnummers van de hutten afgehaald.
“We gooien ons plan om. We gaan vanavond naar de rifugio Graffer al Grosté op 2261 meter. We blijven twee nachten, doen zaterdag de sentiero Gustavo Vidi en vertrekken zondag naar de Bocchette. Dan is er weer plek genoeg in de hutten.”
De heren Van Lienden en Baars, de vrienden van mijn jongste twee dochters, vinden het een goed plan.
“Okay, dan nu met de kabelbaan omhoog. Of willen jullie lopen?”

Sentiero Gustavo Vidi
Na het ontbijt lopen we vanuit de hut binnen een half uur tweehonderd meter omhoog naar de Passo del Grosté (2442 meter). Eerst nog een kop koffie. Iets noordelijk van het eindstation van de kabelbaan lopen we omhoog naar het onderste gedeelte van de kam van de Pietra Grande (2987 meter). Dan gaat het verder over de zuidwestkant over smalle paadjes en komen we bij de eerste zekeringskabels.
“Kijk, daar beneden ligt de hut”, zegt Marcel op het hoogste punt.
Vervolgens is het vooral dalen, tot dat we uiteindelijk weer bij de Graffer komen. We doen het rustig aan. Heerlijk weer en een mooi dagje inlopen en acclimatiseren.

De smalle route van de Bocchette Centrale

Rifugio Alimonta
Zondagavond kunnen we terecht in de rifugio Alimonta. Om daar te komen moeten we twee klettersteigen doen: Sentiero Alfredo Benini en Sentiero delle Bocchette Alte.
Ik had die eerste route goed in mijn hoofd. Vier uur van hut naar hut, maar we hoeven niet naar de rifugio del Tuckett af te dalen. Ik dacht nog drie uur door en dan zijn we in de Alimonta. Maar dat viel tegen.
We vertrekken om 7.30 uur uit de Graffer hut. Opnieuw omhoog in een half uur naar Passo del Grosté. Dan naar het begin van de via ferrata. Langs een goed gezekerd en soms zeer smal pad gaan we langzaam maar zeker omhoog naar 2900 meter. Hier rusten we uit en hebben we zicht op de Cima Brenta (3150 meter) (Cima is Italiaans voor top), de hoogste berg van dit gebied. Verderop steken we een paar sneeuwvelden over en bereiken we de Bocca del Tuckett (2648 meter) (bocca is Italiaans voor col).
Nu volgt een lange en lastige route. Klimmen langs de kabel, veel ladders, er komt geen einde aan. Marcel heeft het zwaar. “Eerst zouden we om 2 uur aankomen, toen om 3 uur, daarna om 4 uur, maar het zal wel 5 uur worden.”, signaleert Jori. We bereiken de vlakke top van de Spallon dei Massodi op 3020 meter. Hierna volgt de lange afdaling naar de Alimonta. Om 16.45 uur arriveren we daar. Lange, zware dag. Hadden we toch beter in twee dagen kunnen doen…..

Via delle Bocchette Centrale
We verlaten de rifugio Alimonta. Vandaag moeten we een kleine gletsjer oplopen om de klettersteig van de Bocchette te hervatten. Er ligt nog wat sneeuw op, zodat we geen stijgijzers nodig hebben. Nu volgt het meest spectaculaire gedeelte van onze tocht. Over een smalle band loopt, hoog langs de gehele oostwand van de Campanile Alto, een adembenemend pad. Het is druk hier. We wachten even. Passeren is lastig.
We komen langs de Campanile Basso (2877 meter), een karakteristieke smalle en ronde toren, ook wel de “Guglia” (torenspits) genoemd.
“Moet je zien, daar rotsklimmers. Ik snap niet hoe ze daar omhoog kunnen klimmen. Zo steil.”, zegt Jori.
We dalen de rest van de ochtend rustig af naar de rifugio Tommasso Pedrotti (2491 meter), waar we vroeg in de middag arriveren.
“Jongens, het is tijd voor een extra dutje.”

Uitzicht van rifugio Alimonta met de Sfulmini gletsjer naar de Centrale

Ettore Castiglioni
De komende twee dagen doen we in feite vier korte tochten achter elkaar. Met telkens een hut tussen deze tochten waar we kunnen rusten en eten.
Eerst Sentiero Livio Brentari naar de rifugio Agostini (2410 meter). Via een hangbrug, talrijke trappen en staalkabels dalen we steil af langs de zuidwand van Sella di Tosa naar de d’Ambiez gletsjer. Over een even lastige gletsjer dalen we af naar de hut. Lunchtijd. Drieënhalf uur onderweg geweest.
’s Middag doen we de buitengewoon luchtige en mooie klettersteig Sentiero Ettore Castiglioni. Castiglioni was in de jaren 30 van de vorige eeuw een bekende alpinist in deze regio. Langs de 250 meter hoge oostwand van de Cima d’Agola gaan we loodrecht en soms even overhangend via lange trappen omhoog naar Bocchetta dei Due Denti (2859 meter).
“Dit is echt spectaculair”, roept Marcel vanaf een lange ladder.
“Kijk jongens, daar aan het eind van het plateau ligt de rifugio XII Apostoli”, zeg ik.
“Nog een uurtje afdalen.”
Later in de middag bezoeken we de hoog in de rotsen uitgehakte kapel. Heel veel gedenktegels voor omgekomen alpinisten. Om stil van te worden.

Retour Campiglio
Vandaag is onze laatste dag. We gaan via de rifugio dei Brentei Maria e Alberto over Sentiero SOSAT naar de rifugio Tuckett. Het eerste deel is meer een hoogalpiene wandeling. Onderweg steken we twee kleine gletsjers over. Koffie en apfelstrudel in de Brentei.
Sentiero SOSAT gaat over smalle en weliswaar goed gezekerde paden en meerdere trappen langs de zuidwand van de Punte di Campiglio (2876 meter). Bij de Tuckett hut drinken we wat en vervolgens marcheren we naar de kabelbaan.
Weer beneden, met een pint bier op tafel, evalueren we de afgelopen week. Fantastische tocht, mooi weer, aardige hutten met lekker eten. Op zondag hebben we ons een beetje vergaloppeerd. Dit is één van de mooiste hoogalpiene tochten.

Jori onder de Cima del Grosté

Informatie

Gids:
Klettersteige Dolomiten-Süd. Brenta – Gardaseeberge. Kompass Kletterführer.

Kaart:
Wandelkaart 073 Dolomiti di Brenta. Dolimiti di Brenta – Via delle Bocchette (1:30.000). Kompass.

Internet:
www.viaferrata.nl