Onze hut?
Onze hut? Daarover zijn wij direct en unaniem: ‘de hut van Jacky’. Daar zit een verhaal aan vast. Onder alle hutten die we overal in de Alpen bezochten kan er maar één de mooiste zijn en dat is Refuge de Véran. Deze ligt op 1600 meter in de Franse Haute Savoie op 3 uur lopen vanaf het dorpje Luzier nabij Sallanches.
Verdwaald
Marieke, Irene en Maarten maken in 1991 voor het eerst kennis met de Véran. Maarten had een te enthousiast plan opgevat om met de oudste dochters, toen 8 en 6 jaar, een tocht te maken met een overnachting in een hut. Via de col du Monthieu en de col de Colenney – met spectaculair uitzicht op het Mont-Blanc massief – naar refuge de Platé. Deze tocht voerde langs refuge de Véran. Vanaf daar in één kilometer 400 meter omhoog naar de ‘Cheminée de Monthieu’. Deze schoorsteen, 30 tot 40 meter 1e graad klimmen, loopt door de uitlopers van wand van de Tête de Colonney en geeft toegang tot de col de Monthieu. Hier ging het echter fout. We misten de ‘cheminée’ en gingen in zuidelijke richting langs de wandvoet op bijna 2000 meter lopen. Op een bepaald moment loopt het pad dood. We komen in een zeer lastig puinveld, waardoor we ongeveer 200 meter moeten dalen.
Zelfverzorgingshut
Refuge de Véran is een kleine zelfverzorgingshut. Alleen enkele weken in zomer is er een huttenwaard. De functie van huttenwaard wordt uitgevoerd door vrijwilligers van de Club Alpin Français uit Sallanches. In die week was Jacky Poulain huttenwaard. Hij lag in de zon met zijn verrekijker te turen naar ons geploeter en besloot ons tegemoet te komen om ons te helpen. Bij de Chalets de St.-Martin ontmoetten wij elkaar. We waren verdwaald. Jacky zei dat hij dat gezien had. We gingen met hem mee naar de refuge de Véran. Er waren nog twee meisjes uit Poitiers. Jacky kookte voor ons en het was, ondanks alles, een gezellige avond.
Op herhaling
In 1992 gingen we met z’n vijven nog eens terug, om ook Afien en Renate kennis te laten maken met de Véran. Het was Quatorze Juillet. Er was een complete klas van een meisjesschool op de hut. De functie van huttenwaard werd uitgevoerd door een echtpaar met twee kinderen. Zij hadden een groep van ongeveer 10 vrienden uitgenodigd. Kort om, we hebben allemaal geslapen in de Véran terwijl deze maar 19 plaatsen heeft…
Opnieuw op bezoek
In 1997 waren we weer in het Mont-Blanc gebied en we besloten nog eens een tocht te maken waarin de refuge de Véran was opgenomen. En, wie troffen we op de hut aan: Jacky Poulain. Het was een aangenaam weerzien. In het begin van de avond strandde een man en een vrouw bij het zoeken bij de ‘Cheminée de Monthieu’. Voor ons een bekend verschijnsel.
Jacky Poulain schreef een mooi boekje over de geschiedenis van de Refuge de Véran: “Chalet-Refuge de Véran. Petites Chroniques d’en Haut…”
Waarom?
Waarom is de Véran voor ons de mooiste hut. Het is een zelfverzorgingshut, met 19 plaatsen. De Véran heeft twee gedeelten: een keuken met een paar slaapplaatsen en een verblijfsruimte met de overige slaapplaatsen op zolder. Het is eigenlijk nog een échte hut; rustig, klein, in een verstilde omgeving met schitterend uitzicht op de Tête de Colonney (2582 meter). Een poepdoos buiten de hut. Water buiten uit de bron. Geen telefoon. Geen reserveringen. Zelf koken. Prachtig! We zouden er zo weer heen willen.